Doorgaan of afzeggen?

Blog van Anke de Jong

Onlangs had ik het weer, zo’n nacht dat ik nauwelijks slaap en alleen maar lig te woelen in mijn bed. Inmiddels weet ik dat blijven woelen geen zin heeft en dat ik er beter uit kan gaan. Na een poosje lezen of een puzzeltje maken probeer ik het nog eens, in de hoop dat ik toch nog een redelijk aantal uurtjes kan slapen. Helaas lukt het nu ook niet en ik slaap welgeteld 2 uurtjes. De volgende dag is een dag vol afspraken voor trainingswerk en voor de LPVN. Geen goed idee om dat door te laten gaan, maar hoe lastig is het om dan af te moeten zeggen! Mijn eerste gedachte is: “ach, even onder de douche en dan gaat het wel weer”. Helaas is dat te optimistisch, de duizeligheid is te hevig om veilig met de auto op pad te gaan en het zou een lange afsprakendag worden. Niet verstandig dus.

Het is altijd een dilemma, zet ik door of zeg ik af. Als ik doe wat goed voor me is dan heb ik het gevoel dat ik anderen in de steek laat. Als ik doorzet laat ik mezelf in de steek.
De ene keer helpt doorzetten en geeft het wat afleiding van de moeheid maar een andere keer is het niet verstandig.

Dit keer doe ik wat goed voor me is, niet alleen voor die dag maar ook om te voorkomen dat mijn weerstand zodanig afneemt door het slechte slapen dat de lichen planus weer opvlamt. Want dat is wat er vaak gebeurt na zo’n nacht slecht slapen, de lichen planus vlamt dan in alle hevigheid op en ik ben er weer weken zoet mee.

Ook al doe ik nu wat goed voor me is, toch zit er dan nog zo’n venijnig duiveltje op mijn schouder dat me inpepert dat ik, nu ik thuis ben, best even wat nuttige klusjes kan doen op de pc, een verslagje kan maken of wat kan opruimen in huis.

Wat is dat toch, dat we altijd iets nuttigs moeten doen van onszelf in plaats van met een dekentje op de bank te kruipen?

Ik weet het duiveltje te weerstaan. Dat dekentje is er gelukkig toch gekomen, mét een stapel tijdschriften en een pot thee. Manlief deed de boodschappen en kookte die avond.

Hoewel ik de nacht erna als een blok sliep, kost het me altijd een paar dagen om bij te komen van zo’n nacht niet slapen. Ook op die dagen hou ik wat meer rekening met mijn lijf en neem ik tussendoor meer rust.

Het valt niet mee, leven met een onwillig lijf…